Oef, die onzekerheid.
Ik heb er vaak genoeg mee gedeald – en ook nu, nu ik mijn werkzaamheden opnieuw vormgeef, is het weer daar.
Een nieuw pad bewandelen voelt op momenten zó wankel.
Het niet-weten. Geen houvast hebben. Je afvragen of je wel de juiste keuze hebt gemaakt – of dat je kunt dragen wat je overkomt (zoals ziekte, verlies, zorgen).
Het is spannend – en toch: zó de moeite waard.
Van de week sprak ik met iemand die een lange relatie had losgelaten. Niet vanuit de ratio, maar vanuit haar innerlijke leiding. Ze koos voor wat klopte voor háár.
Dergelijke keuzes worden niet altijd begrepen door je omgeving.
En juist dan word je teruggeworpen op jezelf. Dan word je uitgenodigd om het vertrouwen uit jezelf te halen.
Dat is ook het geval als je geen bewuste keuze maakt maar wordt geconfronteerd met het wegvallen van iets of iemand dat altijd vertrouwd aanvoelde.
Want eerlijk is eerlijk: de meeste mensen kiezen pas écht voor zichzelf na het onvrijwillig doormaken een life-event.
Zowel op individueel als op mondiaal niveau hebben we momenteel met veel onzekerheid te maken.
Maar juist dat biedt een kans om bewuster te worden – als mens, als organisatie, als land, als gemeenschap.
Daarom ‘vier’ ik deze tijd.
Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het uitnodigt tot herijken, loslaten, vernieuwing & groei.
