Ik ben Simone Kuiter. Geboren op 14 augustus 1974 in Amersfoort en opgegroeid in Leusden, samen met mijn jongere zus en onze ouders.
Passie & missie
Sinds 14 september 2003 heb ik een passie voor zelfrealisatie. Vanaf dat moment voel ik mij van binnenuit geroepen om mensen bewust te maken van hun oorsprong: voorbij hun afgescheiden zelf: het ego, de ratio.
Op die bewuste dag maakte ik spontaan een eenheidservaring mee, een moment dat mijn leven wezenlijk veranderde.
Eerder dat jaar had ik samen met mijn toenmalige partner een prachtig jaren ’30-huis in Amersfoort gekocht. Op de middag van onze housewarming stond ik in de tuin, wachtend op de eerste gasten. Uit het niets overviel me een onbeschrijfelijk moment van verlichting. Voor de meeste mensen om mij heen, waaronder mijn familie en vrienden, was het moeilijk te bevatten. Maar voor mij was het volkomen echt. Ik ervoer het als een ‘voorbij-de-dood’-ervaring, terwijl ik lichamelijk kerngezond was, geen middelen had gebruikt en niet religieus was opgevoed. Geloof speelde tot dan toe nauwelijks een rol in mijn leven. Alleen mijn opa van moederskant was echt gelovig en een trouwe kerkganger. Thuis baden wij niet en gingen we alleen met kerst naar de kerk.
Deze onverwachtse ervaring maakte mij bewust van mijn oorsprong.
Terugkijkend realiseer ik me dat ik in de 29 jaar daarvoor vooral vanuit mijn hoofd leefde, en amper vanuit mijn hart. Als heel jong meisje stond mijn hart wijd open, dat herinner ik me nog. Maar naarmate ik ouder werd, paste ik me steeds meer aan mijn omgeving aan. De enige door wie ik mij echt gezien voelde, was mijn oma: de moeder van mijn moeder. In het (familie) systeem waar wij deel van uitmaakten, leek weinig ruimte voor onze essentie. En dat gold niet alleen voor ons beide: iedereen droeg op zijn of haar eigen manier de pijn van die beperking. Niet alleen mijn familieleden, maar ook veel mensen uit die generatie, en de generaties daarvoor. En ook anno 2025 geldt dat nog voor het meerendeel van de bevolking. Daar is niemand schuldig aan. Het is een proces van bewustwording en groei, waarin we collectief onderweg zijn.
Vanaf die bewuste nazomerdag was het voor mij glashelder:
Naast de aardse, fysieke wereld bestaat er ook een tijdloos, eeuwig bewustzijn, waarmee ik me sindsdien diep verbonden voel.
Aanvankelijk was ik euforisch.
Het verlangen om mijn ervaring te delen en bij te dragen aan wereldvrede was diep in mij geplant, als een zaadje dat koste wat kost wilde ontkiemen. Ik gooide het roer radicaal om: verbrak mijn langdurige relatie, verhuisde naar Amsterdam, ging veel bewuster en gezonder leven, breidde mijn netwerk in rap tempo uit, stopte met werken, dook vol in de spirituele scene, worstelde ondertussen met intens liefdesverdriet, richtte een bedrijf én gelijknamige stichting op: For Love And Grow (afgekort FLAG), werd politiek actief in Amsterdam en ambieerde zelfs de rol van eerste vrouwelijke minister-president van Nederland. Het voelde voor mij op dat moment ook volkomen logisch dat ik me in 2006 kandidaat stelde voor het D66–leiderschap.
Mensen hadden het ontzettend goed met mij voor.
Er was van meet af aan een wederkerige uitwisseling ontstaan met mensen die in mij geloofden: ik betekende iets voor hen, zij ondersteunden mij. Soms boden ze onderdak, een werkplek, etentjes, de mogelijkheid om te reizen of donaties. Puur vanwege mijn droom naar een vredige, duurzame wereld. Maar die afhankelijkheid, ook van mijn ouders die indertijd mijn financiële vangnet vormden, voelde niet altijd prettig. Toch accepteerde ik het, overtuigd dat ik een hoger doel diende.
Mijn avontuur in Amsterdam eindigde in een deceptie.
Terugkijkend zie ik hoe naïef ik was. Ik stond de eerste 10 jaar van mijn ‘nieuwe leven’ niet met beide benen op de grond. Mijn omgeving zag dat wel, maar liet me mijn gang gaan. Ze vonden mijn verhaal en verlangen naar wereldvrede inspirerend, maar konden er in de praktijk weinig mee. Terecht vonden velen mij erg zweverig in die tijd. En ik? Ik voelde al die tijd dat ik niet meer paste in het ‘bestaande systeem’ en bleef geduldig zoeken naar mijn plek in de nieuwe tijd, die in mijn ogen in aantocht was. Ik had en heb daar hele duidelijke beelden bij sinds 2003. “Volg je hart. De weg naar geluk.” Dat was mijn persoonlijke motto.
Toen het mij allemaal te lang begon te duren, mijn hoofd kreeg weer wat meer inspraak, zocht ik opnieuw een vaste baan en kwam ik terecht bij een verhuurmakelaar. Na een half jaar brak die functie mij echter op: voor de tweede keer in mijn leven kreeg ik een hernia. Daarna werkte ik nooit meer voor een werkgever.
Ook probeerde ik enige tijd mensen tegen betaling te coachen, maar dat leverde een innerlijk conflict in mezelf op. Het voelde niet als mijn roeping. En mijn grootse plannen met mijn bedrijf en gelijknamige stichting FLAG liepen vast. Ik miste namelijk de vaardigheden om de NGO te bouwen die ik voor ogen had. Dat deed pijn. Mijn passie en missie waren sterk, maar niets wilde zich manifesteren.
Ik hield vertrouwen.
Zelfs toen ik geen geld meer had. Geen plek om te wonen. Al tien jaar single was. En niet meer bezat dan een paar dozen met spullen. Eind 2013 voelde ik mij genoodzaakt mijn geliefde Amsterdam achter me te laten. In Amersfoort nam ik mijn intrek in een kaal flatje dat mijn zus en ik onverwachts van onze tante, de jongere zus van mijn moeder, hadden gekregen.
In het decennium dat volgde richtte ik me op het opnieuw vestigen van mijn basis, dit keer zonder mijn oorsprong uit het oog te verliezen.
Kort na mijn onvrijwillige terugkeer naar Amersfoort, begin 2014, ontmoette ik mijn huidige partner Luc. We gingen vrijwel direct samenwonen in zijn huis in Utrecht. We hadden allebei een sterke kinderwens en kwamen kennelijk precies op het juiste moment in elkaars leven, want al na twee maanden bleek ik zwanger. In januari 2015 werd ik voor het eerst moeder, van Fin. Ik was toen ruim veertig. Anderhalf jaar later, in augustus 2016, werd onze tweede zoon Peer geboren. Het leven met nieuwe verantwoordelijkheden, een relatie, een eigen huis, het moederschap, vond ik intens en bij vlagen zwaar. Ik heb regelmatig gedacht dat ik er fysiek niet meer zou zijn geweest als ik geen moeder was geworden. Omdat ik me ‘hier’ op aarde vaak niet thuis voelde, en me dieper verbonden wist met ‘daar’, de onstoffelijke wereld.
Eind 2017 kreeg ik voor de derde keer in mijn leven een hernia.
Rond die periode doopte ik mijn eenmanszaak om van FLAG (For Love And Grow) naar: Leid Jezelf. Terug naar Jezelf. 2018 werd een jaar van transitie. Door het innerlijk werk wat ik veelvuldig deed en doe, kwam ik tot de conclusie dat ik mezelf onvoldoende droeg. De fysieke pijn werd zo ondraaglijk dat ik besloot niet langer te wachten op de verzekerde zorg, en mijn operatie zelf bekostigde (ruim 8.000 euro). Dat geld kwam uit de verkoop van het appartement dat mijn zus en ik eerder geschonken hadden gekregen. Juist dát geld daaraan besteden, voelde essentieel. Het was een daadkrachtig besluit, geboren uit liefde voor mezelf, en het deed wonderen voor mijn zelfstandigheid.
Na mijn herstel vond ik het tijd om weer actief deel te nemen aan het werkende leven.
Ik verlangde intens naar een ‘normale baan’, om iets om handen te hebben dat mensen zouden begrijpen. Geen vaag gedoe meer. En ik wilde mijn eigen geld verdienen, zoals ik dat in mijn twintiger jaren gewend was. Ik stond lang stil bij wat mij zou passen. Ik besloot de opleiding tot Casemanager Regie op Verzuim te volgen. In 2020, na het behalen van mijn diploma, ging ik parttime aan de slag als zelfstandig professional voor meerdere arbodiensten.
Vanaf dat moment nam ik een tijd bewust afstand van de periode van 2003 tot dan toe.
Naar de buitenwereld sprak ik er nauwelijks nog over. Er zat ook schaamte onder. Ik had het gevoel dat ik in al die jaren niets had bereikt, terwijl ik initiatieven met een soortgelijke roeping als de mijne wél zag slagen. Wat te denken van 365 Dagen Succesvol van Arjan Vergeer en David de Kock? Zij wilden, net als ik, bijdragen aan bewustwording en spraken openlijk over wereldvrede, maar wisten hun programma’s op een manier te lanceren die ik niet kon, en belangrijker nog: die niet mijn weg was. Toch frustreerde het me dat ik al zo lang trouw mijn eigen pad had gevolgd, een hoger doel had nagestreefd, maar niets tastbaars had weten neer te zetten in de buitenwereld. Natuurlijk wist ik dat het leven in essentie ging over mijn eigen reis van zelfrealisatie, maar ik verlangde er ook intens naar om anderen te dienen op hún pad. Alleen: hoe dan? Die vraag bleef uiteraard onbeantwoord, zolang mijn ego daar nog behoefte aan had.
Eind 2023, twintig jaar na mijn ontwaken, begon het weer te kriebelen.
In het jaar waarin ik vijftig zou worden moest er iets veranderen, dat voelde ik heel sterk van binnenuit. Ik schreef een coach aan en liet haar weten: “Er gaat heel veel goed en ik ben dankaar voor mijn gezondheid, gezin, huis, eigen inkomen etc., maar mijn echte geluk komt voort uit de verbinding met een diepere laag in mezelf en verbondenheid met mijn oorsprong. En die connectie is te vaak en te lang verbroken, terwijl ik hem in alles van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat zou willen ervaren, uitdragen en willen ZIJN.”
2024 bracht weer meer ruimte voor ZIJN en luidde tegelijkertijd het einde in van mijn werk als zelfstandig verzuim professional.
Gedurende een groot deel van dit jaar liet ik mij coachen op het loslaten van mijn behoefte aan controle en teveel naar mij toetrekken, want dat weerhoudt mij te ZIJN. Gelijktijdig bleef ik voor de arbodienst werken. Het bood me naast voldoening ook financiële waardering én een waardevol inkijkje in het leven van zieke werknemers. Wat me opviel, was dat mensen om uiteenlopende redenen uitvielen, maar op een dieper niveau vaak iets gemeenschappelijks deelden: ze werden wakker in zichzelf. Natuurlijk gold dat niet voor iedereen, maar het kwam regelmatig voor. Ik durf inmiddels wel te zeggen dat ik dit bij mensen kan aanvoelen, zelfs in een enkel telefoongesprek. Dit gegeven en zoveel andere zaken die mij begonnen op te vallen, waren voor mij een teken dat het hartbewustzijn eindelijk terrein begint te winnen, vooral in Nederland.
Eind november 2024 rondde ik bewust mijn laatste opdracht af. Ik verlangde naar meer ruimte voor het doen van innerlijk werk en ging ervan uit dat ik begin 2025 vanzelf weer aan het werk zou gaan. Maar er kwamen geen nieuwe aanvragen. Dat verbaasde of verontrustte mij niet, want ik merkte een verschuiving in mezelf én in de wereld om me heen. Dit is wat ik in 2003 had ‘gezien’, alle puzzelstukjes vallen voor mij nu samen, er ontstaat een nieuwe werkelijkheid. Ik veranderde de naam van mijn bedrijf nogmaals. Dit keer naar: Bloom Within – the magic of being.
Mijn doel
Met Bloom Within wil ik mensen bewust maken, begeleiden en ondersteunen in de transitie die gaande is. Tezamen vormen zij een groeiende beweging die zowel individueel als collectief een reis van zelfrealisatie doormaken. De transitie leidt ons langzaam maar zeker vanuit een tijd van disbalans, waarin het beperkte denken (het ego) de boventoon voerde, richting een nieuwe, magische tijd van ZIJN.
Eind mei 2025 begon ik mijn uitgebreide visie op de huidige en nieuwe tijd op papier te zetten. Gaandeweg ontstond de behoefte om het concept ZIJN ook visueel tot uitdrukking te brengen. Wat volgde was een periode van diepe afstemming. Urenlang verbond ik me met mijn oorsprong om de essentie helder te krijgen en vorm te geven aan wat wilde ontstaan. Thuis werd geregeld gevraagd: “Wanneer is het nou af?” Maar af is het natuurlijk nooit. Wat leeft, blijft in beweging. Toch geloof ik dat ik iets heb neergezet dat richting geeft. Dat houvast biedt in deze roerige tijd. Of het werkelijk ‘hout snijdt’? Dat zal de tijd uitwijzen.
Wat ik doe?
Het ligt in mijn aard om oog te hebben voor het grotere plaatje: verleden, heden en toekomst. Met aandacht voor wat er via ons geheeld, getransformeerd en gecreëerd wil worden.
Ik noem mezelf een zelfrealisatie-maatje. Ik sta mensen bij op hun reis van zelfrealisatie. Door simpelweg te ZIJN laat ik de magie van onze uitwisseling het werk doen. Mijn werk naar buiten toe vloeit daar als vanzelf uit voort. Het volgt de stroom van wat zich aandient.
Je vindt me ook op Instagram: @simone_kuiter en Linkedin.
Op weg naar een nieuwe, magische tijd van ZIJN,
Simone Kuiter
“Door simpelweg te ZIJN laat ik de magie van onze uitwisseling het werk doen.”